Pada awal bulan itu, seorang lagi orang terkenal mendapati dirinya menghadapi masalah kerana klik paparazzo secara tidak bijak. Mangsa masa itu ialah pelawak Marcelo Adnet, yang perkahwinannya dengan pelawak Dani Calabresa menggegarkan apabila gambar dia melakukan perbuatan kafir muncul di media.

Adnet dia seorang tokoh terkenal, seorang yang terkenal (tetapi bukan orang awam – walaupun dia, dia tidak menjalankan profesionnya). Tergelincirnya berlaku di jalan, berhampiran dengan bar tempat dia berseronok dengan rakan-rakan, di pusat bandar Rio de Janeiro. Apa yang penting untuk kami analisis di sini, jelas sekali, bukanlah kelakuan pelakon itu (kebetulan, ia tidak sepatutnya menjadi urusan sesiapa selain daripada mereka yang terlibat secara langsung), tetapi hakikat bahawa imej dan privasinya dipaparkan di televisyen nasional.

Persoalan penting ialah: adakah paparazzo mempunyai hak, tanpa kebenaran ahli humor, untuk mengambil potretnya dan masih memungkinkan penerbitannya?

Kita tahu bahawa karya paparazi adalah tepat seperti ini: "mencuri" orang terkenal untuk dijual kepada majalah gosip (Max Lopes, seorang warga Brazil yang telah mencari nafkah dari ini di Amerika Syarikat selama sepuluh tahun, menceritakan bagaimana kehidupan itu dalam buku yang baru diterbitkan oleh iPhoto Editora). Kes paling dramatik melibatkan paparazi berlaku pada Ogos 1997, di Paris, dan mengakibatkan kematian Puteri Diana dan jutawan Mesir Dodi Al Fayed.

Tetapi paparazi ada di sana kerana terdapat pasaran yang menghasilkan wangberbilion-bilion daripada hasil kerjanya, disokong oleh minat orang ramai terhadap kehidupan selebriti. Masalahnya ialah, di bawah undang-undang, seseorang yang terkenal mempunyai hak untuk privasinya sama seperti anda atau saya.

Perlembagaan Brazil dan Kanun Sivil memberikan warganegara hak ke atas badan, nama dan identiti peribadi mereka sendiri, penghormatan, imej dan privasi. Ini adalah hak keperibadian. Dua yang terakhir ialah yang menarik minat kami di sini.

Hak untuk mendapatkan imej memberi rakyat kawalan ke atas penggunaan imej mereka, seperti keseronokan perwakilan penampilan individu dan boleh dibezakan, konkrit atau abstrak. Dalam erti kata lain, kedua-dua perwakilan setia dan "cadangan" bahawa orang itu adalah orang yang disokong oleh undang-undang - sudah cukup untuk orang yang diwakili itu mengenali dirinya sendiri supaya privasi dan keperibadiannya dihormati.

“ Semua ekspresi formal dan sensitif keperibadian seorang lelaki adalah imej bagi Undang-undang. Idea imej tidak terhad, oleh itu, kepada perwakilan aspek visual seseorang melalui seni lukisan, arca, lukisan, fotografi, karikatur atau kiasan hiasan, pembiakan dalam peragawati dan topeng. Ia juga termasuk imej bunyi fonografi dan penyiaran radio, dan gerak isyarat, ekspresi dinamik personaliti”, jelas Walter Morais sedikit lebih baik, dalam teks yang diterbitkan dalam Revista dos Tribunais pada tahun 1972.

Di Brazil, kanankepada imej itu jelas direnungkan dalam Kanun Sivil baru, dalam bab II (Hak Keperibadian), artikel 20: "Kecuali jika diberi kuasa, atau jika perlu untuk pentadbiran Keadilan atau pemeliharaan ketenteraman awam, pendedahan tulisan, penghantaran perkataan atau penerbitan, pameran atau penggunaan imej seseorang boleh dilarang, atas permintaannya dan tanpa menjejaskan pampasan yang sesuai, jika ia menjejaskan kehormatannya, kemasyhuran yang baik atau kehormatan, atau jika ia bertujuan untuk tujuan komersial”.

Hak untuk privasi diperuntukkan dalam Perkara 21 Kanun Sivil seperti berikut: “Kehidupan peribadi orang asli tidak boleh dilanggar, dan hakim, atas permintaan pihak yang berkepentingan, akan menerima pakai langkah-langkah yang perlu untuk mencegah atau menghentikan perbuatan yang bertentangan dengan norma ini”.

Jelas bahawa terdapat tangkapan dalam payung undang-undang ini: kepentingan awam atau kebebasan maklumat bertindih dengan hak untuk imej dan untuk privasi. Apa yang akan memberitahu jika pengecualian akan mengatasi peraturan itu ialah: a) tahap utiliti untuk orang ramai tentang fakta yang dimaklumkan melalui imej; b) tahap kemas kini imej (iaitu, ia mestilah terkini dan wujud kepada maklumat tersebut); c) tahap keperluan untuk penerbitan imej; dan d) tahap pemeliharaan konteks asal. Juga di luar perlindungan undang-undang adalah orang awam dalam menjalankan fungsi mereka. Itu termasuk,contohnya, kedua-dua Presiden Republik dan peninjau semasa pilihan raya.

Sebaliknya, perundangan sebulat suara dalam mengiktiraf bahawa "penerbitan gambar tanpa kebenaran orang yang diambil gambar melanggar hak untuk imej ”. Iaitu, apabila subjek tidak tahu bahawa dia sedang bergambar, terdapat pelanggaran haknya. Dan di sini paparazi masuk.

Seseorang mungkin berfikir: “Selebriti hidup dari imej mereka. Ramai yang memohon untuk berada di muka depan majalah”. Ataupun bahawa "yang sedang dalam hujan adalah untuk basah". Dalam buku Hak keperibadian (2013), Anderson Schreiber, sarjana dalam undang-undang sivil dari Universiti Negeri Rio de Janeiro (Uerj), mempertimbangkan soalan dengan cara lain: “Sama ada profesion atau kejayaan sesebuah seseorang mendedahkannya kepada kepentingan awam, undang-undang tidak seharusnya mengurangkan, tetapi memastikan, dengan perhatian berganda, perlindungan privasinya”. Peguam itu mengukuhkan perbezaan yang kami buat pada mulanya: seorang selebriti bukanlah orang awam. Baginya, kemasyhuran bukan alasan untuk menceroboh privasi seseorang. “Hakikat berada di 'tempat awam' juga tidak boleh digunakan sebagai keadaan yang membenarkan pelanggaran privasi”, tambahnya.

Satu lagi perbezaan, yang melibatkan istilah yang sama ini, patut diingat: “kepentingan awam ” (mengenai kerja akhbar disokong) tidak sama dengan “kepentingan awam” (perkara yang orang sukauntuk tahu. Gosip terkenal, contohnya). Yang pertama boleh mewajarkan penindasan hak untuk imej dan privasi. Contoh "kepentingan awam" yang baik ialah kewartawanan atau photojournalism. Yang kedua, tidak.

Iaitu, paparazzo bukan sahaja menyebabkan Marcelo Adnet sakit kepala. Dia juga melanggar undang-undang.