මම ස්ටූල් එකකට නැග්ගා, අල්මාරියෙ පිටිපස්සට අත් දෙක දික් කරල පෙට්ටියක් අතට ගත්ත. ඇතුළත, මගේ පවුලේ කතාව. ඇතුලේ මගේම කොටසක් වෙච්ච කතාව.

මම ප්ලාස්ටික් බෑග් එකකින් ෆොටෝස් ගත්තා. සමහර ඒවා දැනටමත් කාලයත් සමඟ කහ වී ඇත. අනෙක් අය අමුතු හැඩයෙන්. කුඩා. රැලි සහිත දාර සහිත.

ගිය කාලයක සුවඳ මට දැනුනි. මගේ ආච්චිගේ පින්තූර. 1940 ගණන්වල රියෝ ද ජැනයිරෝ නගරයේ වීදි දිගේ ජිප්සීස් ලෙස සැරසී, මම සෑම කතාවකටම ආරම්භය, මැද සහ අවසානය සෙවීමට උත්සාහ කළෙමි. මට බැරි වුණා. මම හිතන්නේ ජීවිතය ඇත්තටම අපට දැනෙන දේ මිශ්‍ර කරන අවස්ථා වල අවුල් ජාලයකි. තථ්‍ය කාලයේ ඡායාරූපයක්.

නහඹර වියේ සිටින මගේ ආච්චිගේ ළමා මිතුරෙකු සමඟ මෝටර් රථයකට හේත්තු වී සිටින ආකාරය මම දුටුවෙමි (මම හිතන්නේ, මගේ කතාවේ). ඇය අඹ ගෙඩියක් කන පින්තූරයක්, එය ඇය ඇගේ අසල්වැසියාගෙන් (සදහටම) ණයට ගත් බව මට සිතේ.

තවත් පින්තූරයක, මගේ ආච්චි කුඩා කාලයේදීම මගේ මව ඇගේ දෑතින් අල්ලාගෙන සිටියාය. . මම ගැඹුරු හුස්මක් ගෙන හිතුවා: "එතනින් යන්න, කඳුළු!". මට දිගින් දිගටම හිතුනා ඒ වෙලාවේ එයාලට තාමත් මුහුණ දෙන්න වෙන්නේ මොනවද කියලා හිතුවේ නැහැ කියලා. මගේ ආච්චිට අවුරුදු දෙකක් යන්න කලින් ළමයි දෙන්නෙක් නැති වුණා. මීට වසර 35 කට පෙර ආඝාතය වැළඳී ඇත. ඒත්, එක ෆොටෝ එකක මම තාම කිහිලිකරුගේ පිහිටක් නැතුව ඇවිදගෙන යනවා.

මට හම්බුනේ මගේ අම්මගේ ෆොටෝ එකක් බස් එකක් ඇතුලේ. ඇය සමඟ, තවත් එක් කතාවක්: මගේ පියාගේ පළමු හාදුව, aCampos do Jordão වෙත විනෝද චාරිකාව. කුතුහලය දනවන කරුණ නම්, ඔවුන් මට මේ කතාව පැවසූ විට, මගේ මව රෝස පැහැති බ්ලවුස් එකක් ඇඳ ඇගේ කොණ්ඩය පිටුපසට බැඳ ඇති බව මම මවාගෙන සිටිමි. මගේ තාත්තා, කළු කලිසමක් සහ නිල් කමිසයක්.

මුකුත් නෑ. මගේ අම්මා ගෙතුම් කමිසයක් සහ අවුල් සහගත හිසකෙස් ඇඳ සිටියාය. මගේ තාත්තා ඇඳගෙන හිටිය ඇඳුම මොකක්ද කියලා දන්නේ නැහැ. ඔබට ඔහුගේ හිසකෙස් දැකිය හැක්කේ (ඔහු තවමත් එය තිබූ විට) පමණි. මම මගේ මවගෙන් විමසූ විට ඇය පාපොච්චාරණය කළාය: මගේ පියාට ඇඳුම් ගොඩක් තිබුණේ නැහැ, ඔහු ගත්තේ කොට කලිසමක් පමණයි. මම හිතුවා: Campos do Jordão හි කෙටි එකක්?

එම ඡායාරූපය මිනිත්තු කිහිපයකට පසු, පළමු හාදුව සිදු විය. බසය තියුණු හැරීමක් (ස්තූතියි, ඔබේ රියදුරු!) සහ මගේ පියා “අහම්බෙන්” මගේ මවගේ ඔඩොක්කුවට වැටුණි.

තවත් ඡායාරූප. හද ගැහෙන ඉරියව්වෙන් මගේ සීයා වෙරළේ. මගේ තාත්තා සික්ස් පැක් ඇබ්ස් එක්ක. මගේ අම්මා වැල්ලේ ඉඳගෙන... ජීස්! මම කොහොමද මගේ අම්මා වගේ! මම තවම එහි සිටියේ නැත, නමුත් කමක් නැත. මම දැනටමත් මෙම සෑම කතාවකම කොටසක් වී සිටිමි.

දැන් මම ඡායාරූපවල පෙනී සිටීමට පටන් ගනිමි. බඩගානවා, ආච්චි වගේ පුක දෙනවා, මස්සිනාලා එක්ක සෙල්ලම් කරනවා, අඬනවා. ඒ වගේම පවුල සම්පූර්ණ කරන්න තව එක බබෙක් මගේ නංගි.

ආතල්ම දේ තමයි මට ඒ කිසි දෙයක් මතක නැති එක. නමුත් මම මේ ඡායාරූප දෙස බලන විට මම ඒ සියල්ල හරහා ජීවත් වූ බව මම දනිමි. තවද, මාව විශ්වාස කරන්න, කුඩා ඡායාරූප විශිෂ්ට මතකයන් තබා ගනී. ඔවුන් අපව ඉදිරියට යාමට පොළඹවයි, නමුත් අප දැනටමත් අත්විඳ ඇති දේ අමතක නොකර.මම මගේ අම්මාට ස්ටූල් එකට නැඟලා, අල්මාරිය පිටුපසට අත දිගු කරලා, අපේ ෆොටෝ තියෙන ඇල්බම් සහ පෙට්ටි අරන් දෙන්න කියලා මම කීප වතාවක්ම කිව්වා. මම මෙහි කියන සෑම කතාවක්ම, ඇය සොයාගත් සෑම ඡායාරූපයකම ඇය මට කීවාය.

අද මම පවුල් ඡායාරූප ගන්නේ කවදා හෝ මේ සෑම කතාවකම දරුවෙකු සොයාගනු ඇතැයි යන බලාපොරොත්තුවෙන්. මෙතැන් සිට වසර ගණනාවකට පසු, ඇය ඇගේ ඡායාරූප දෙස බලන විට, එදින ඇය අත්විඳින ලද සෑම දෙයක්ම සොයා ගැනීමට සහ සිතා ගැනීමට ඇයට හැකි වනු ඇත.

ඔබද? ඔබ ඡායාරූප ගත් පවුලක් අවුරුදු විස්සක්, තිහක්, පනහකට පසු ඡායාරූප ඇල්බමය විවෘත කළ විට එය කෙබඳු වේදැයි ඔබ කවදා හෝ සිතා තිබේද?

ඉතින්, සිතන්න. සහ හොඳින් සිතා බලන්න. ඔබත් මෙම කතාවේ කොටස්කරුවෙකි.