ကျွန်တော် ခွေးခြေပေါ်တက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ဗီရိုနောက်ဘက်သို့ ဆန့်တန်းကာ သေတ္တာတစ်လုံးကို ကိုင်လိုက်သည်။ အထဲမှာ ငါ့မိသားစုဇာတ်လမ်း။ အထဲမှာ၊ ကျွန်မရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်တဲ့ ဇာတ်လမ်း။

ကျွန်မ ဓာတ်ပုံတွေကို ပလပ်စတစ်အိတ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ တချို့က အချိန်နဲ့အမျှ အဝါရောင်ဖြစ်နေပြီ။ သူများတွေ ပုံသဏ္ဍာန်နဲ့။ အငယ်။ လှိုင်းတွန့်များဖြင့်။

လွန်သွားသောအချိန်ကို အနံ့ခံလိုက်ရသည်။ အဖွားပုံတွေ။ 1940 ခုနှစ်များအတွင်း ရီယိုဒီဂျနေရိုး၏လမ်းများတစ်လျှောက်တွင် ဂျစ်ပစီတစ်ယောက်အဖြစ် ၀တ်ဆင်ခဲ့သည်။ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံကို ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် တင်ပြီးနောက် ဇာတ်လမ်းတစ်ခုစီအတွက် အစ၊ အလယ်နှင့် အဆုံးကို ရှာဖွေရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ ကျွန်တော် မတတ်နိုင်ခဲ့ပါ။ ဘဝဆိုတာ ငါတို့ခံစားရတာတွေကို ရောထွေးနေတဲ့ အခိုက်အတန့်တွေလို့ ငါထင်ပါတယ်။ အချိန်နှင့်တပြေးညီ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ။

ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် ကားတစ်စီးကို မှီကာ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် အဖွား၏ပုံများကို မြင်ဖူးသည် (ကျွန်ုပ်၏ဇာတ်လမ်းတွင် စိတ်ကူးကြည့်မိသည်)။ သူ့အိမ်နီးနားချင်းဆီက (ထာဝရ) ချေးယူထားတဲ့ သရက်သီးစားနေတဲ့ပုံ။

နောက်တစ်ပုံမှာ အဖွားက ကလေးကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အမေ့ကို ပွေ့ချီထားတယ်။ . အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး "ထွက်သွား၊ မျက်ရည်!" အဲဒီတုန်းက သူတို့ ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမယ်ဆိုတာ တွေးတောင် မတွေးတတ်တော့ဘူး။ အဖွားက နှစ်နှစ်အောက် ကလေးနှစ်ယောက်ကို ဆုံးသွားတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃၅ နှစ်ကျော်က လေဖြတ်ဖူးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဓာတ်ပုံတစ်ပုံထဲမှာတော့ ချိုင်းထောက်မပါဘဲ လမ်းလျှောက်နေတုန်းပါပဲ။

ဘတ်စ်ကားထဲမှာ အမေရဲ့ဓာတ်ပုံကို တွေ့ခဲ့တယ်။ သူမနှင့် အတူ နောက်ထပ် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်၊ အဖေ့ရဲ့ ပထမဆုံး အနမ်း၊Campos do Jordão သို့ လေ့လာရေးခရီး။ သိချင်တာက ဒီပုံပြင်ကို သူတို့ပြောပြတဲ့အခါ ဆံပင်ပန်းရောင် အင်္ကျီနဲ့ ဆံပင်ကို နောက်ပြန်ချည်နှောင်ထားတဲ့ မေမေကို စိတ်ကူးယဉ်မိပါတယ်။ အဖေ၊ အနက်ရောင်ဘောင်းဘီနှင့် အပြာရောင်ရှပ်အင်္ကျီ။

ဘာမှမဟုတ်ပါ။ အမေက အင်္ကျီစကပ်အင်္ကျီနဲ့ ဆံပင်ရှုပ်ပွနေတယ်။ အဖေက ဘာအဝတ်အစားဝတ်လဲမသိဘူး။ သူ့ဆံပင်တွေ (သူ့မှာရှိတုန်းပဲ) မြင်နေရတယ်။ အမေကိုမေးတဲ့အခါ သူက ဝန်ခံပါတယ်- အဖေက အဝတ်အစားအများကြီးမရှိဘူး၊ ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည်ပဲ ယူတယ်။ ငါထင်ခဲ့တယ်- Campos do Jordão မှာ ခဏလေး။

အဲဒီဓာတ်ပုံပြီးပြီး မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာပဲ ပထမအနမ်းက ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ ဘတ်စ်ကားသည် ပြတ်ပြတ်သားသား ကွေ့လိုက်သည် (ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ မင်းရဲ့ယာဉ်မောင်း!) နဲ့ ငါ့အဖေ “မတော်တဆ” ငါ့အမေရဲ့ရင်ခွင်ထဲကို ပြုတ်ကျသွားတယ်။

နောက်ထပ် ဓာတ်ပုံတွေ။ ငါ့အဖိုးက ရင်ခုန်သံတွေနဲ့ ကမ်းခြေမှာ။ ဖေဖေက ဝမ်းဗိုက်ခြောက်အိတ်ပါ ။ ပြီးတော့ မေမေက သဲပေါ်မှာထိုင်ပြီး… jeez! ငါ့အမေနဲ့ ဘယ်လိုပုံစံလဲ။ ငါ မရောက်ဖူးသေးပေမယ့် အဆင်ပြေပါတယ်။ ကျွန်ုပ်သည် ဤဇာတ်လမ်းများထဲမှ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။

ယခု ကျွန်ုပ်သည် ဓာတ်ပုံများတွင် စတင်ပေါ်လာပါသည်။ အဖွားကဲ့သို့ နှာစေးတွား၊ ဝမ်းကွဲများနှင့် ကစားရင်း ငိုသည်။ ပြီးတော့ မိသားစုကို ပြီးပြည့်စုံစေမယ့် ကလေးလေးတစ်ယောက်ပါ ညီမလေး။

ရယ်စရာအကောင်းဆုံးကတော့ အဲဒါကို မမှတ်မိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီဓာတ်ပုံတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အားလုံးက ဖြတ်သန်းနေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ ယုံလိုက်ပါ၊ ဓါတ်ပုံလေးတွေက အမှတ်တရကောင်းတွေ သိမ်းထားတယ်။ သူတို့က ကျွန်တော်တို့ကို ရှေ့တိုးဖို့ လှုံ့ဆော်ပေးပေမယ့် ကြုံဖူးတဲ့အရာတွေကို မမေ့ဘဲနဲ့။

ပြီးတော့ အဲဒါကို တွေးပါ။အမေ့ကို ခွေးခြေပေါ်တက်ခိုင်းပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ဗီရိုနောက်ဘက်မှာ ဆန့်တန်းပြီး ဓာတ်ပုံတွေပါတဲ့ အယ်လ်ဘမ်တွေ၊ သေတ္တာတွေကို ယူဖို့ အကြိမ်ကြိမ် တောင်းဆိုခဲ့တယ်။ ဒီနေရာမှာ ကျွန်တော်ပြောနေတဲ့ ဇာတ်လမ်းတိုင်းကို သူမတွေ့တဲ့ ဓာတ်ပုံတိုင်းကို ပြောပြခဲ့ပါတယ်။

ဒီပုံပြင်တွေထဲက ကလေးတစ်ယောက် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ရှာတွေ့လိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်နေတဲ့ မိသားစုတွေကို ဒီနေ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ပါတယ်။ ယခုမှစ၍ နှစ်ပေါင်းများစွာ သူမ၏ ဓာတ်ပုံများကို ကြည့်လိုက်သောအခါ၊ သူမသည် ထိုနေ့တွင် တွေ့ကြုံခဲ့ရသမျှ အရာအားလုံးကို ရှာဖွေတွေ့ရှိပြီး စိတ်ကူးကြည့်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

သင်? ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်ကို အခုမှ အနှစ်နှစ်ဆယ်၊ သုံးဆယ်၊ ငါးဆယ်လောက်မှာ ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်ဖွင့်တဲ့ မိသားစုက ဘယ်လိုဖြစ်မလဲဆိုတာကို စဉ်းစားဖူးပါသလား။

ဒါဆို စဉ်းစားကြည့်ပါ။ သေချာစဉ်းစားပါ။ သင်သည် ဤဇာတ်လမ်း၏ အစိတ်အပိုင်းလည်းဖြစ်သည်။