ما اغلب فکر می‌کنیم که بزرگ‌ترین، بهترین یا حتی زیباترین چیزها در نتیجه باید دشوار و پیچیده باشند، اما اغلب آن‌قدر ساده هستند که ما را به شک می‌اندازند و از خود می‌پرسیم: آیا واقعاً همین است؟

عبارتی وجود دارد که می گوید: "سادگی نهایت پیچیدگی است". با این حال، من معتقدم که سادگی تنها زمانی پیچیده می شود که با دانش، عقل سلیم و سلیقه خوب ترکیب شود. به یاد داشته باشید: ساده بودن با معمولی بودن متفاوت است.

عکس های عالی به روشی ساده خلق شده و هستند، زیرا اگر از نظر فنی فکر کنیم با یک دوربین و ترکیب ISO، سرعت و دیافراگم ساخته شده اند. به همین سادگی! نه، به این سادگی نیست، اما در عین حال آنقدرها هم پیچیده نیست. پس راز کجاست؟ در تعادل!

اگر از ابتدا شروع کنیم، خواهیم دید که اگر نور ورودی به دوربین را متعادل نکنیم، کیفیت تصویر را نخواهیم داشت. به عنوان مثال، اگر اجازه دهیم نور بیش از حد به سنسور دوربین وارد شود، قسمت‌های شفاف تصویر به چیزی تبدیل می‌شوند که ما آن را دمیده می‌کنیم، جزئیات و حجم را از دست می‌دهند، منافذ روی پوست ناپدید می‌شوند و جنبه‌ای ایجاد می‌کنند که من آن را «خمیری» می‌نامم. در لباس‌های سفید بافت، حجم‌ها و درزها از بین می‌رود و تصویر را با ظاهر یک دیوار سفید و کار آماتور باقی می‌گذارد. نوردهی اشتباه باعث می شود که حتی وضوح از بین برود. اگر اجازه دهیم نور کمی وارد سنسور دوربین شود،حجم‌ها و بافت‌ها در سیاهی از بین می‌روند، تارهای مو، مژه‌ها و ابروها مانند تاری به نظر می‌رسند و حتی اگر سیاهی‌ها را در فتوشاپ بکشیم، تنها تاری یا نویز خواهیم داشت.

برای شروع به درستی لازم است ISO، سرعت و دیافراگم را متعادل کنید. برای این منظور یک فتومتر (متفاوت از چشم‌سنج یا آکومتر) وجود دارد که وسیله‌ای بسیار ساده و اساسی است، اما متأسفانه اکثر عکاسان آن را نادیده می‌گیرند و متوجه نمی‌شوند که کنترل نور یکی از عوامل تمایز است. یک حرفه ای از یک آماتور.

عکس هایی که در این ستون می گذارم برای من اولین و بزرگترین درک از سادگی است. لحظه ای که فکر کردم: آیا این همه چیز هست؟ من مفهوم کمپین و همچنین ارجاعات نور را دریافت کرده بودم. عکس ها باید با نویز زیاد، رنگ های روشن و شسته شوند. بنابراین من صحنه را به درستی نورسنجی کردم، بدون اینکه اجازه دهم جزئیات پوست، بافت و درزها از بین بروند، به اندازه کافی منفجر شدم. سپس کنتراست را افزایش دادم، اشباع و تن رنگ را حذف کردم و در نتیجه به نتیجه دلخواه رسیدم. نویز تیز در تصاویر با طلق (بله، فقط پودر بچه)، پرتاب شده در باد، از جمله روی دوربین، که کاملاً سفید شد، ایجاد شد. در برخی از تصاویر از نور مداوم بیرون پنجره ها برای تشدید نور استفاده کردمتضادها.

کل کمپین با JPEG عکس گرفته شد (دیوانه است؟ نه!). شاید برای خیلی ها اینطور به نظر برسد، اما من قبلاً نتیجه نهایی را در خود دوربین با یک فایل فوق العاده صحیح پیدا کرده بودم، چرا RAW؟ عکس هایی که در اینجا نشان می دهم مانند فایل های اصلی است. در برخی از تصاویر فقط جزئیات روی کفشی که باقی مانده بود تنظیم شده بود، برخی از خراش های روی دیوارها نیز از بین رفته و در بقیه تصاویر به سادگی در همان لحظه کلیک همه چیز آماده بود.

من شلیک نمی کنم. در RAW در عکس‌های من، پس از تولید به سطوح، رنگ‌ها (B&W)، مهر و شارپ بودن خلاصه می‌شود، همه در این اصل که «کمتر، بیشتر است». هیچ کادربندی مجدد انجام نمی‌شود، هیچ سایه‌ای تغییر نمی‌یابد.

مسئول تصویر، عکاس است، زیرا هیچ پست تولیدی وجود ندارد که یک عکس ضعیف را ذخیره کند یا تغییری در عکس ایجاد کند. دیدگاه یا لحظه کلیک.

تفاوت بزرگ در این است که چشمان هر کدام چه می توانند ببینند، تعادل ذهن و قلب احساس می کنند!