Askotan pentsatzen dugu gauza handiak, onenak edo are ederrenak, ondorioz, zailak eta konplikatuak izan behar direla, baina askotan hain sinpleak dira, non zalantzan uzten gaituzten eta geure buruari galdetzen diogu: hori al da benetan dena?

Bada esaldi bat dioena: “Sinpletasuna da azken sofistikazioa”. Uste dut, ordea, sinpletasuna ezagutzarekin, sen onarekin eta gustu onarekin konbinatzen denean soilik sofistikatua dela. Gogoratu: sinplea izatea arrunta izateatik ezberdina da.

Argazki bikainak era sinplean sortu ziren eta egiten dira, teknikoki pentsatzen badugu kamera batekin sortzen direlako, ISO, abiadura eta diafragma uztartuz. Hori sinplea! Ez, ez da hain erraza, baina, aldi berean, ez da hain konplikatua. Orduan non dago sekretua? Balantzean!

Hasieratik hasten bagara, ikusiko dugu kamerari argi sarrera orekatzen ez badiogu, ez dugula irudiaren kalitatea izango. Esaterako, kameraren sentsorean argi gehiegi sartzen uzten badugu, irudiaren zati argiak putz egin deitzen diogun hori bihurtzen dira, xehetasunak eta bolumena galduz, poroak desagertzen dira azalean, nik “pastatsu” deitzen dudan aspektua sortuz. Arropa zurian ehundura, bolumenak eta josturak galtzen dira, irudia horma zuri baten itxurarekin eta lan amateurrarekin utziz. Esposizio okerrak zorroztasuna ere galtzea eragiten du. Kameraren sentsorean argi gutxi sartzen uzten badugu,beltzetan bolumenak eta ehundurak galtzen dira, ile-adar, betile eta bekainek lausoak dirudite eta Photoshop-en beltzez tiratzen baditugu ere, izango ditugunak lausoak edo zaratak baino ez dira.

Ongi lortzen hasteko beharrezkoa da ISO, abiadura eta diafragma orekatzea. Horretarako, fotometro bat dago («begi-neurgailu» edo «akometro» batetik ezberdina dena), oso gailu sinple eta oinarrizkoa dena, baina, zoritxarrez, argazkilari gehienek ez dute aintzat hartzen eta ez dute konturatzen argiaren kontrola bereizten duten faktoreetako bat dela. afizionatu bateko profesional bat.

Zutabe honetan uzten ditudan argazkiak dira niretzat sinpletasunaren lehen eta handiena pertzepziorik handiena. Pentsatu nuen momentuan: hori al da dena? Kanpainaren kontzeptua jaso nuen eta baita argi erreferentziak ere. Argazkiak putz egin behar ziren, zarata askorekin, tonu argiekin eta garbitu. Beraz, eszena ondo fotometratu nuen, beharrezkoa zena lehertuz, azalaren xehetasunak, ehundura eta josturak galtzen utzi gabe. Ondoren, kontrastea handitu nuen, saturazioa eta kolore tonua kendu nituen, horrela nahi den emaitzara iritsiz. Irudietako zarata zorrotza talkoz sortu zen (bai, haur-hautsa besterik ez), haizean botatakoa, kameran barne, guztiz zuritu zena. Irudi batzuetan leihoetatik kanpoko argi etengabea erabili nuen areagotzekokontrasteak.

Kanpaina osoa JPEG-n atera zen (eroa ezta? Ez!). Askori irudituko zaio, baina jadanik kameran bertan aurkitu nuen azken emaitza fitxategi oso zuzen batekin, zergatik RAW? Hemen erakusten ditudan argazkiak jatorrizko fitxategien berdinak dira. Irudi batzuetan, geratzen zen zapatari xehetasunak bakarrik egokitu ziren, hormetan marradura batzuk ere ezabatu ziren eta gainerakoetan dena prest zegoen klikaren momentu berean.

Ez dut tiro egiten. RAW-en. Nire argazkietan, postprodukzioa maila, kolore (B&W), estanpazio eta zorroztasunetara murrizten da, dena "gutxiago gehiago da" printzipioaren barruan. Ez da enkoadraketarik berregin, ez da proiektatzen den itzalik aldatzen.

Irudiaren arduraduna argazkilaria da, ez baitago gaizki egindako argazki bat gordetzen duen postprodukziorik edo aldatzen duenik. ikuspuntua. ikuspegia edo klikaren unea.

Desberdintasun handia bakoitzaren begiek ikus dezaketena da, adimenaren oreka eta bihotza sentitzen duena!