Enige tijd geleden hadden we het over de kracht van beelden die tragedies registreren, over hoe aanwezig ze zijn in het nieuws en in de grote fotojournalistieke prijzen. Het is echter moeilijk om de menselijke dimensie te meten die een beeld kan bereiken, waardoor het duidelijk wordt dat het niet alleen om afbeeldingen gaat - het gaat om de pijn van mensen. Het is ook moeilijk om de prijs te evalueren die het vraagt aan degenen aan de andere kant van het scherm,Vaak gezien als een "aasgier" die het ultieme recht van hen die lijden bederft. We hadden het ook over Kevin Carter.

Deze week heeft het tijdschrift Team publiceerde de getuigenis van Taslima Akhter, een Bengaalse fotografe die zich bevond in het puin van het gebouw dat instortte in Savar, in de buitenwijken van Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, op 24 april. Ze nam een van die foto's die moeilijk te vergeten zijn. Ze noemde het Laatste omhelzing ("Laatste omhelzing"), een beeld dat symbool staat voor de tragedie waarbij meer dan duizend mensen omkwamen en bijna 2500 gewond raakten.

"Er zijn veel krachtige beelden gemaakt na de verwoestende instorting van de textielfabriek aan de rand van Dhaka. Maar er kwam één hartverscheurende foto tevoorschijn die het verdriet van een heel land in één beeld vastlegde," postte de Team op haar website.

De eveneens Bengaalse fotograaf Shahidul Alam, oprichter van het Zuid-Aziatische fotografie-instituut Pathshala, vertelde het tijdschrift dat het beeld, "hoewel het zeer verontrustend is, spookachtig mooi is. Een omhelzing in de dood, de tederheid stijgt uit boven het puin om ons te raken waar we het meest kwetsbaar zijn. Rustig vertelt het ons: nooit meer."

Voor Taslima is het gevoel dat de foto oproept er een van verbijstering: "Elke keer als ik naar die foto kijk, voel ik me ongemakkelijk - hij achtervolgt me. Het is alsof ze tegen me zeggen: 'We zijn geen nummer, we zijn niet alleen goedkope arbeidskrachten en goedkope levens. We zijn mensen zoals jij. Onze levens zijn kostbaar, net als de jouwe, en onze dromen zijn ook kostbaar'."

Verder vertelde ze het tijdschrift dat ze wanhopig zocht om erachter te komen wie deze twee mensen waren, maar ze kon geen aanwijzing vinden: "Ik weet niet wie ze zijn of welke relatie ze hadden."

Het lijdt geen twijfel dat de foto volgend jaar vooraan zal staan bij de grote fotojournalistieke wedstrijden, wanneer de balans wordt opgemaakt van de internationale berichtgeving van de afgelopen maanden. Het lijkt erop dat het zelfs iets noodzakelijks is, omdat de gevolgen van deze tragedie (misschien zou "misdaad" het correctere woord zijn) niet mogen sluimeren onder het puin. Het zou een manier zijn om Taslima's onzekerheden te sussen:"Omringd door lichamen heb ik de afgelopen twee weken een immense druk en pijn gevoeld. Als getuige van deze wreedheid heb ik de behoefte om deze pijn met iedereen te delen. Daarom wil ik dat deze foto gezien wordt."