Prije nekog vremena pričali smo o snazi ​​slika koje bilježe tragedije, koliko su prisutne u vijestima i velikim nagradama fotoreporterstva. Teško je, međutim, izmjeriti ljudsku dimenziju koju slika može doseći, dajući do znanja da se ne radi samo o grafici – radi se o bolu ljudi s kojima ima posla. Takođe je teško procijeniti cijenu koju naplaćuje od onih s druge strane ekrana, koji se često doživljavaju kao „lešinar“ da skrnavi krajnje pravo onih koji pate. Razgovarali smo i o Kevinu Carteru.

Ove sedmice, magazin Time objavio je svjedočenje bengalske fotografkinje Taslime Akhter. Ona je bila među ruševinama zgrade koja se srušila u Savaru, na periferiji Dake, glavnog grada Bangladeša, 24. aprila. I slikao je one koje je teško zaboraviti. Nazvao ju je Konačni zagrljaj („Konačni zagrljaj“), slika koja simbolizira tragediju koja je ubila više od hiljadu ljudi i ostavila skoro 2.500 ranjenih.

„Mnoge moćne slike su napravljene nakon razarajući kolaps tekstilne fabrike na periferiji Dake. No, pojavila se srceparajuća fotografija koja bilježi tugu cijele zemlje na jednoj slici”, objavio je Time na svojoj web stranici.

Bengalski fotograf Shahidul Alam, osnivač instituta južnoazijski fotograf Pathshala rekao je časopisu da je slika, “iako je duboko uznemirujuća, zastrašujuće lijepa. Zagrljaju smrti, njegova nežnost se uzdiže iznad ruševina da nas dodirne tamo gde smo najranjiviji. Mirno nam kaže: nikad više.”

Za Taslimu, osjećaj koji izaziva je zbunjen. „Svaki put kada pogledam ovu fotografiju, osećam se neprijatno – proganja me. Kao da mi govore: 'Mi nismo broj, mi nismo samo jeftin posao i jeftini životi. Mi smo ljudi poput vas. Naš život je dragocen kao i vaš, a dragoceni su i naši snovi'”.

Ona je rekla za magazin da je očajnički pokušavala da sazna ko su ovo dvoje ljudi, ali nije našla trag. “Ne znam ko su oni ni u kakvoj su vezi imali.”

Nema sumnje da će fotografija biti na čelu velikih foto-novinarskih takmičenja sljedeće godine, kada se uzme u obzir međunarodna pokrivenost u poslednjih meseci. Očigledno je čak i neophodno, jer posljedice ove tragedije (možda bi „zločin“ bila najispravnija riječ) ne zaspaju pod ruševinama. To bi bio način da se ublaži Taslimina nesigurnost: „Okružen telima, osetio sam ogroman pritisak i bol u poslednje dve nedelje. Kao svjedok ove okrutnosti, osjećam potrebu da podijelim ovaj bol sa svima. Zato želim da se ova fotografija vidi.”