"یک عکس ارزش هزار کلمه را دارد". این عبارت رایج در روزهای ما معنای گسترده‌تری پیدا کرده است، زمانی که راه‌های زیادی برای اشتراک‌گذاری تصاویر شرکت روزانه هزاران نفر - عمدتاً جوانان است. به نظر کارلوس مارتینو، زبان جدیدی در حال استفاده است، اساساً تصویرسازی، که هنوز دامنه و مفاهیم آن را نمی دانیم. در واقع، مدتی است که تصاویر در چشمان ما زمزمه می کنند (گاهی فریاد می زنند) و مستقیماً با درون ما ارتباط برقرار می کنند، بدون اینکه ما کاملاً از آن آگاه باشیم. برای عکاس و دکتر آرژانتینی، این رشته ای است که شایسته مطالعه است.

«حداقل در آرژانتین هیچ آموزش یا دانشی در مورد تئوری رنگ در مدارس وجود ندارد، بسیار کمتر از تجزیه و تحلیل از تصاویر به عنوان ابزار ارتباطی، یا مطالعه دستکاری تماشاگران از طریق روزنامه ها و تبلیغات. ما هر روز غرق در تصاویری هستیم که بدون اطلاع قبلی آنها را تفسیر می‌کنیم و در معرض دستکاری کسانی قرار می‌گیرند که آنها را افشا می‌کنند، چه در روزنامه، چه در تلویزیون و چه در تبلیغات». سی سال سن، تمرین عکاسی، علاوه بر یک سفر طولانی در زمینه های عصب شناسی و روانپزشکی.

مارتینو در اواسط دهه 1980، زمانی که در دانشگاه ملی کوردوبا در رشته پزشکی تحصیل می کرد، با عکاسی معاشقه را آغاز کرد. . من اولین دوربینم را در سال 1981 خریدم و این یک پرکتیکا بود که حدود سه سال پیش آن را دزدیده بودم.بعد. بنابراین، من یک Canon AE1 خریدم، اما او همان شانس را داشت. با این حال، علاقه او به این منطقه تنها در سال 1998 تشدید شد، زمانی که او شروع به مطالعه واقعی هنر عکاسی کرد و در چند لحظه ای که در دسترس بود در آزمایشگاه توسعه خود با دقت تمرین کرد.

از آن دوره، ذوق و سلیقه برای سیاه و سفید بودن و زیبایی شناسی فیلم ادامه دارد. و اگرچه او در عکاسی منظره و معماری تخصص دارد، اما روال پزشکی، که قبلاً از آن دور شده است، کنجکاوی برای وضعیت انسان را در آثار هنری او القا کرد: «بیش از یک دهه در یک بیمارستان روانی کار کردم و مطمئناً بسیاری از آنها از مشکلات روال روزانه عمل پزشکی در تصاویر منعکس شده است: فرض تنهایی، بی اهمیتی، غیرانسانی شدن، از دست دادن ارزش های انسانی و فضا به عنوان یک وسعت بی نهایت و خالی که بر افکار یا احساسات انسان تأثیر می گذارد.» آن را به حساب علایق خود در عکاسی خیابانی و تا حدی برخی از کارهای استودیویی قرار می دهد. از سوی دیگر، بسته به سنش، ممکن است حرفه او به عنوان یک منظره‌ساز کمرنگ شود: «بسیاری از عکس‌های من در کوردیلا، در ارتفاع بیش از 4000 متری گرفته شده‌اند، معمولاً آب و هوای نامناسب برای افراد مسن، همیشه ترکیب ناخوشایند سرما وجود دارد. او می گوید، باد و کمبود اکسیژن، اگرچه نتیجه ارزش تلاش را دارد.

با پیامimages

اما سن تجربه نیز به ارمغان می آورد. کارلوس مارتینو با حرفه ای که دوره های مختلف عکاسی را در بر می گیرد، به هدایت نسل های جدید افتخار می کند که این کار را از طریق آموزش انجام می دهد. او حتی یک کتابچه راهنمای عکاسی دیجیتال تهیه کرده است که می توانید آن را از وب سایت او دانلود کنید. «تحول بزرگی در عکاسی رخ داده است. ما از عکاسی کلاسیک به نام آنالوگ به عکاسی جدید یا فعلی بر اساس اعداد مهاجرت کردیم. این فقط فرمت رسانه یا فایل ها نیست، بلکه هنر و روش به دست آوردن تصاویر است. این راهنما سعی می‌کند به کسانی که شروع می‌کنند کمک کند تا در میان هرج و مرجی که به سرعت ما را در برگرفت راهنمایی کند: نحوه اندازه‌گیری برای نمایش، فرمت‌های خام، ویرایشگرهای دیجیتال با قابلیت‌های چشمگیر. آزمایشگاه قدیمی به شیوه‌ای شگفت‌انگیز بهبود یافته است، که ما را در زمینه‌ای از امکانات بسیار زیاد و با دانش کمی از آنچه باید انجام دهیم، رها می‌کند. راه هایی برای انتشار مطالعه استفاده های فعلی از عکاسی به عنوان مثال، امروزه ما می دانیم که بسیاری از نوجوانان با تصاویر ارسال شده از تلفن همراه خود ارتباط برقرار می کنند: دو نفر که جلوی یک میز در یک بار و یک آبجو سرد لبخند می زنند، تا بگویند "بیا، خوب است و ما منتظر شما هستیم." '. این چیزی است که روزمره و زبانی است که اخیراً از آن استفاده می شود. هزاران صفحه در مورد آن نوشته شده استارتباط از طریق کلمات، اما نسبتاً کمی [در مورد ارتباط] از طریق تصاویر. این پروژه شامل تفسیر این چشم انداز جدید است، جایی که کیفیت، کادربندی و ساختار عکاسی تغییر کرده است و باعث می شود تا خوانشی سریع، تاثیرگذار و واضح از آنچه می خواهیم منتقل شود.

آوردن این دانش به مدارس یکی از جاه طلبی های عکاس است. من می‌خواهم گروهی از افراد متخصص در این زمینه‌های ارتباطی، آموزشی و عکاسی تشکیل دهم تا به جوانان کمک کنم زبانی را که امروز به آن گفته می‌شود بهتر درک کنند و این یادگیری را با آنها به اشتراک بگذارم. اما مارتینو از زمان کمی که در اختیار دارد، در مقایسه با آنچه که می‌خواهد به انجام برساند، پشیمان است و این شامل کار تالیفی نیز می‌شود. در میان آنها، پروژه ای که در چند تصویر، انسان را با بی اهمیتی خود ("کوچکی انسان") روبرو می کند. هیچ مهلتی برای هیچ یک از این برنامه ها وجود ندارد، فقط یک قطعیت وجود دارد: "من معتقدم که کار خلاقانه من هر روز خاص تر، در پیام دقیق تر، پربارتر و مشترک تر خواهد بود." در زیر، چند اثر دیگر از کارلوس مارتینو:>