“Bildo valoras pli ol mil vortoj”. La komuna frazo akiris pli larĝan signifon en niaj tagoj, kiam tiom da manieroj kundividi bildojn estas la ĉiutaga kompanio de miloj da homoj - ĉefe junuloj. Laŭ la opinio de Carlos Martino, estas uzata nova lingvo, esence figuraĵo, kies amplekson kaj implicojn ni ankoraŭ ne konas. Fakte, jam de kelka tempo, bildoj flustris (kelkfoje kriegis) en niaj okuloj, komunikante rekte kun nia interno, sen ke ni plene konscias pri tio. Por la argentina fotisto kaj kuracisto, tio estas fako kiu meritas studon.

“Almenaŭ en Argentino ne estas edukado aŭ scio pri kolorteorio en lernejoj, des malpli analizo. de bildoj kiel komunikiloj, aŭ studo de spektantmanipulado per gazetoj kaj reklamado. Ni estas inunditaj de bildoj ĉiutage, kiujn ni interpretas sen ajna antaŭa scio, estante manipulataj de tiuj, kiuj elmontras ilin, ĉu en gazetoj, televido aŭ reklamoj”, diras la koncerna fotisto, kiu aĝas 57 jarojn kaj havas pli ol tridekjara.fota praktiko, krom longa vojaĝo en la areoj de neŭrologio kaj psikiatrio.

Martino komencis flirti kun fotarto meze de la 1980-aj jaroj, kiam li studis medicinon en la Nacia Universitato de Kordovo. . “Mi aĉetis mian unuan fotilon en 1981 kaj ĝi estis Praktica, kiun mi ŝtelis antaŭ proksimume tri jaroj.poste. Do, mi aĉetis Canon AE1, sed ŝi havis la saman bonŝancon”, li diras. Lia intereso pri la areo, tamen, nur plifortiĝis en 1998, kiam li komencis fakte studi la arton de fotarto, skrupule praktikante en sia evolulaboratorio en la malmultaj momentoj kiujn li disponis.

De tiu periodo, la gusto. persistas.por la nigrablankaĵo kaj estetiko de la filmo. Kaj, kvankam li specialiĝas pri pejzaĝa kaj arkitektura fotado, la medicina rutino, de kiu li jam malproksimiĝis, enigis en lia arta laboro scivolemon pri la homa kondiĉo: „Mi laboris pli ol jardekon en psikiatria hospitalo kaj certe multaj. de la problemoj ĉiutagaj rutinoj de medicina praktiko estas reflektitaj en la bildoj: la premiso de soleco, sensignifeco, malhumanigo, la perdo de homaj valoroj kaj spaco kiel senfina kaj malplena vasteco influanta homajn pensojn aŭ sentojn", analizas la fotisto, kiu metas ĝin sur la konton de siaj interesoj stratfotado kaj, en pli malgranda mezuro, iu studiolaboro. Aliflanke, lia kariero kiel pejzaĝisto povas malkreski, depende de sia aĝo: “Multaj el miaj fotoj estas faritaj en la Kordilero, je pli ol 4 000 metroj, ĝenerale malgasta klimato por maljunuloj, ĉiam estas la malagrabla kombinaĵo de malvarmo. , vento kaj manko de oksigeno, kvankam la rezulto valoras la penon”, li diras.

pri la mesaĝo debildoj

Sed aĝo ankaŭ alportas sperton. Kun kariero kiu ampleksas malsamajn epokojn de fotarto, Carlos Martino fieras pri gvidado de la novaj generacioj, kion li faras per instruado. Li eĉ produktis manlibron pri cifereca fotado, kiun oni povas elŝuti el lia retejo. “Okazis granda transformo de fotarto. Ni migris de klasika fotado, nomata analoga, al nova aŭ aktuala fotado bazita sur nombroj. Ĝi ne estas nur la amaskomunikila formato aŭ dosieroj, sed la arto kaj maniero akiri bildojn. La manlibro provas helpi tiujn, kiuj komencas, por doni gvidon inter la kaoso, kiu rapide transprenis nin: kiel mezuri por elmontri, Krudaj formatoj, ciferecaj redaktiloj kun impresaj kapabloj. La malnova laboratorio estis plibonigita en spektakla maniero, kio lasas nin en kampo de grandegaj eblecoj kaj kun malmulte da scio pri tio, kion fari.”

Carlos diras, ke de iom pli ol unu jaro li serĉas manieroj publikigi studon pri nunaj uzoj de fotarto. “Ekzemple, hodiaŭ ni scias, ke multaj adoleskantoj komunikas per bildoj senditaj de siaj poŝtelefonoj: du homoj ridetantaj antaŭ tablo en trinkejo kaj malvarma biero, por diri ‘venu, estas bone kaj ni atendas vin. '. Ĉi tio estas io ĉiutaga kaj lingvo de tre lastatempa uzo. Estas miloj da paĝoj skribitaj pri lakomunikado per vortoj, sed relative malmulte [pri komunikado] per bildoj. La projekto konsistas en interpreti ĉi tiun novan vizion, kie la kvalito, enkadrigo kaj strukturo de la fotografio ŝanĝiĝis, okazigante rapidan, efikan kaj klaran legadon de tio, kion oni volas komuniki”.

Alporti ĉi tiun scion al lernejoj estas unu el la ambicioj de la fotisto. "Mi ŝatus formi grupon de homoj specialigitaj en ĉi tiuj aferoj de komunikado, pedagogio kaj fotado por helpi junulojn pli bone kompreni la lingvon en kiu oni diras la aferojn hodiaŭ, kaj kunhavigi ĉi tiun lernadon kun ili". Martino tamen bedaŭras la malmulte da tempo disponebla, kompare kun tio, kion li volas plenumi, kaj tio inkluzivas aŭtoran laboron. Inter ili, projekto, kiu lokas, en kelkaj bildoj, la homon alfrontanta sian propran sensignifecon (“homa malgrandeco”). Ne estas limdato por neniu el ĉi tiuj planoj, nur unu certeco: "Mi kredas, ke mia krea laboro estos ĉiutage pli specifa, pli rigora en la mesaĝo, pli fruktodona kaj dividita". Ĉi-sube, kelkaj pliaj verkoj de Carlos Martino:

>